STRANGE MEMORIES
GUILLAUME GARGAUD
Guillaume Gargaud _ chitarra acustica
Realizzato in collaborazione con Chant Records (New York City).
Guillaume Gargaud è un chitarrista francese focalizzato tanto nella musica improvvisata quanto nella composizione, con una grande esperienza nella musica per la danza contemporanea e per il cinema. Ha collaborato con il pianista veterano Burton Green per la pubblicazione su Chant Records, del 2019, di "Magic Intensity" e ha lavorato con altri artisti tra cui Marc Edwards, Stephen Grew, Guy Bettini, Jack Wright, Mike Majkowski e Korvat Auki Ensemble. Registrato nel suo studio di casa a Le Havre, in Francia, "Strange Memories" è l'ottavo album solista di Gargaud. Questo disco presenta il chitarrista in un ambiente acustico meravigliosamente intimo, in una raccolta di pezzi completamente improvvisati.
Per maggiori informazioni:
https://guillaume-gargaud.fr
https://guillaumegargaud.bandcamp.com
"(...) Per Strange Memories di Guillame Gargaud si fanno considerazioni sul ruolo del chitarrista acustico dedito all’improvvisazione. E’ un solo album, naturalmente, e non è nemmeno il primo: nel 2008 Gargaud registrò infatti Le Lieu, un ottimo lavoro suonato con la chitarra preparata, controllata con un personal computer, uno scavo che entrava quasi in sintonia con le tendenza di Loscil e dei musicisti di post-rock; Gargaud si ripetette successivamente con Here, con She e con Lost chords, tutti cds dove la funzione del chitarrista non veniva vista come quella di un virtuoso, quanto invece come quella di un cesellatore di suoni, di un riempitore di spazi. La free improvisation per Gargaud è arrivata dopo il 2013 con un paio di albums alla corte di Ernesto Rodrigues, con due pezzi raccolti in Solo e un album di Miniatures dal carattere riflessivo e rilassato; per Strange Memories si può senz’altro parlare del lavoro della maturità (se restiamo attaccati alla libera improvvisazione) poiché le intuizioni di Solo e Miniatures vengono qui sviluppate in tutta la loro forza. Si scopre, così, un chitarrista che suona meravigliosamente l’acustica, lavorando ad una condensazione degli umori che è conseguenza delle tecniche utilizzate: atonalità, linee melodiche complesse e nella tradizione di un chitarrista contemporaneo, velocizzazioni profuse su corde stoppate, ricerca di contrappunti, glissando posti come trama, ricerca di suoni sul ponte, etc.
Strange Memories fa parte di quella categoria di lavori che sfruttano a meraviglia le caratteristiche tecniche ed emotive dello strumento, quanto si può percepire nelle vibrazioni delle corde e nella subdola alterità dei fraseggi; poi, quanto a Gargaud, penso che sia assolutamente arrivato il momento di dargli più considerazione." Ettore Garzia, Percorsi Musicali, 2020.
"(...) Guitarist/composer Guillaume Gargaud of Le Havre, France, is a well-recorded artist, having appeared in some twenty-five recordings, including eight solo recordings. Guillaume frequently plays electric guitar enhanced by pedals and computer sound modification, but on Strange Memories, his new solo release, he limits himself to acoustic guitar. Gargaud’s fluency on acoustic guitar is well-documented; for example, just a year ago he played that instrument on Magic Intensity, a fine duet recording with pianist Burton Greene, who is himself a veteran of the avant-garde jazz world of the 1960s. The improvisations on Magic Intensity are free-floating but cohesive, a pattern that Gargaud continues to follow on Strange Memories. On this new recording Gargaud’s improvisations follow a free-associative logic that takes them through harmonic and melodic developments constrained only by the chromatic imagination. The music is by turns abstract and melodic; Gargaud’s playing is sharply-etched with the occasional garnish of some extended technique and scordatura and, on one track apparently, some hardly-there electronics." Daniel Barbiero, Avant Music News, 2020.
"(...) De Franse gitarist Guillaume Gargaud musiceert regelmatig in gezelschap maar ondertussen is dit toch zijn achtste soloalbum. “Dit blijft voor mij de meest optimale en persoonlijke manier om mijn ideeën uit te werken. Improviseren met anderen is boeiend maar het is meteen een ander actieterrein”.
‘Strange Memories’ is een introspectieve stijloefening op een OM model met stalen snaren, gebracht in negen hoofdstukken. Pedant en “art for art’s sake” of de soundtrack om op een zondagnamiddag een koffietafelboek te doorbladeren? Gargaud weet al deze valkuilen te ontwijken. Oké, wie niet vertrouwd is met het idioom van gitaarimprovisaties zal zich even moeten inleven maar eens die stap voorbij is het bijna drie kwartier genieten van een snarenspel boordevol verrassende momenten.
Geen fingerpicking of rudimentaire bluesakkoorden maar hoofdzakelijk omzichtig geschuifel over de gitaren afgewisseld met koortsachtig gepluk. De weerhaakjes zijn wel degelijk overal aanwezig en een paar keer wordt de intimistische sfeer zelfs helemaal aan flarden gespeeld. Heel sterk is ook hoe hij haast ogenblikkelijk van een milde sfeerzetting overschakelt naar een hardere en meer frontale aanpak.
Zuivere pyrotechnische hoogstandjes die zouden leiden tot een “huis clos” supprimeerde hij kordaat. In het creëren van kristallen broosheid daarentegen blinkt hij uit (‘Stay Away’!). Gargaud houdt het eerder bij onthullen dan bij verbrijzelen en verkiest de luisteraar onder te dompelen in werelden waar regelmatig herkenningspunten opduiken. De zin voor ambacht primeert op roekeloze uitspattingen. Elektronische hulpmiddelen liet hij achterwege. Slechts in een enkel nummer maakt hij gebruik van een E-Bow.
‘Strange Memories’ is de samenvatting van twee dagen aftasten en improviseren in zijn thuisstudio. “De eerste dag zocht ik naar de specifieke klank die ik nastreefde voor deze cd aangezien ik voor het eerst deze gitaar bespeelde. Daarna kwam de opdracht om de microfoons in de juiste opstelling te plaatsen om die beoogde sound ook op de correcte manier op te nemen. Het was pas de tweede dag dat ik echt ging spelen. De volgorde op de cd is deze van in de studio. Ik vertrok vanuit het standpunt dat het om een concert ging en behield dezelfde opbouw. Na twee weken heb ik alles nog eens herbeluisterd en de uiteindelijke mix gedaan.”
Gargaud omschrijven als een soort “incredible one man string band” is niet overdreven. Zij het dan dat hij expliciete verwijzingen naar afgelijnde stijlen negeert evenals elke narcistische riff. Kortom, een ‘guitar slinger” in de beste improvisatietraditie. Zeker voor fans van Dirk Serries." Georges Tonla Briquet, Jazz'halo, 2020.
(...) Directamente do seu estúdio caseiro em La Havre, França, eis um disco no qual o guitarrista e compositor francês Guillaume Gargaud nos apresenta algumas das suas “estranhas memórias”. E se assim o são para o músico, justos não seríamos se o único adjectivo que usássemos para as descrever fosse esse mesmo, o qual lhes confere uma certa aura de anormalidade ou excentricidade. Quiçá exista aqui alguma estranheza, de facto, mas o alcance deste Strange Memories – uma edição conjunta Setola di Maiale e Chant Records – ultrapassa o de uma simples recordação de momentos singulares ou incomuns, tal é a diversidade de abordagens com as quais Gargaud interage com o seu instrumento. Em contrapartida, chamar ao conjunto de temas aqui apresentados de memórias não é de todo descabido, pois, tal como confessado pelo músico através de alguns e-mails trocados, este é um disco que reúne um conjunto de curtas improvisações que contrastam ao tradicional modus operandi do guitarrista, por norma habituado a longas sessões de improvisação. Enfim, as memórias humanas assim o são: curtas, mas impactantes; mais ou menos opacas, mas acopladas a carga emocional.
Ritmicamente, em Strange Memories não existem tempos aos quais o guitarrista se cinge; existem apenas frases que têm de ser tocadas. As peças desenvolvem-se num permanente rubato modulado ad hoc, onde os motivos de guitarra aceleram e desacelerem, adaptando-se a gosto à vibração do momento. Esta flexibilidade estrutural não se restringe unicamente à dimensão rítmica, mas também à parte harmónica, melódica e técnica. Aliás, a harmonia é totalmente livre, com modulações a serem feitas consoante (ou não) as regras da composição musical. Por outro lado, linhas melódicas emergem e submergem, como um corpo que flutua e se sujeita às ondulações da corrente. Já a técnica, essa, é extensa e variada, com o guitarrista a fazer uso do glissando, pizzicato, tremolo e dedilhado entre tantos outros modos de tocar para os quais não existem propriamente definições formais. Por fim, o ambiente é intimista: ouvimos a respiração de Gargaud como se com ele estivéssemos a gravar este registo. Além disso, a gravação é de tal forma orgânica que são retidos todos os detalhes acústicos da configuração do estúdio, tais como subtis rangeres das cordas e toques na madeira da guitarra – pormenores que oferecem ao ouvinte colorações naturais e possibilitam uma experiência íntima da música do compositor francês.
O álbum começa com “Mistery Travel”, tema no qual o guitarrista começa por vaguear por tranquilas paisagens que degeneram num dedilhado que se torna, a certo ponto, de tal forma agressivo, que soa praticamente a pizzicato Bartók. Gargaud resolve esta profunda tensão com um abafamento das cordas seguido de ataques rítmicos que, por fim, descarrilam num segmento progressivamente mais melódico e apaziguador. “Free Spirit” é a improvisação mais longo deste trabalho – cerca de 8 minutos -, na qual somos transportados para as caleidoscópicas e livres dinâmicas do músico. Em “Stay Away” é usado um efeito de reverse que nos propulsiona a flutuar ao som do legato produzido pela mão esquerda de Gargaud. A faixa homónima, “Strange Memories”, é um jogo pela busca de harmónicos, complementado com ocasionais acordes que assinalam momentos de consonância e ordem. A agressividade e velocidade com que Gargaud faz vibrar as cordas aumenta com a passagem do tema, terminando num sossegado e delicado quasi-ostinato. Já “Glissando” inicia-se com o guitarrista a fazer uso extenso da técnica com o mesmo nome, deslizando sobre as cordas em vibrato. Escutam-se também pequenas texturas que são criadas através de toques na caixa de ressonância ou de intencional fricção com as cordas. A dinâmica e complexidade é gradualmente incrementada: escutam-se laivos de um blues que se desintegra, surgem riffs e abordagens rítmicas atonais. “No Closing” é uma composição abrasiva, abstracta e totalmente textural. A técnica que o guitarrista demonstra neste tema – no qual, em determinado momento, consegue retirar inusitados sons que nos fazem lembrar sopros de trompete – é de uma proeza assinalável, sendo, por isso, um dos meus favoritos. “Curious Things”, contrastando ao experimentalismo da faixa precedente, faz-nos regressar a geografias mais térreas através de harmoniosos dedilhados. “Leave Open” é, indubitavelmente, a faixa de beleza mais óbvia deste disco. Isto deve-se, porventura, à evidente melodia que lhe serve de base e à qual Gargaud não resiste a adicionar pontuais cromatismos, de tal forma que a coerência melódica inicial é mesmo dissolvida, aventurando-se o músico, então, por paisagens mais apreensivas e agitadas. “Old Melodies” remata o disco com uma improvisação que é uma síntese do que até aqui foi ouvido. De assinalar os frenéticos momentos de tremolo ouvidos a meio do tema e que se opõem ao longo e reverberante trítono debitado para o terminar.
Com destreza e criatividade, Guillaume Gargaud presenteia-nos com um interessante trabalho que reafirma a importância de estarmos atentos ao seu nome. São já oito os álbuns do improvisador francês, que tem vindo a realizar, ano após ano, colaborações e registos de nível elevado." João Morado, Beats for Peeps, 2020.
"(...) Ma précédente rencontre avec Guillaume Gargaud remonte à juin 2011, quand j'ai chroniqué le très flamboyant Lost chords sorti peu avant, pour guitare et sons électroniques, et She, son second album solo paru en 2009, d'une sauvage beauté noire. Il en était déjà à son neuvième album, le troisième en solo. Depuis, il a encore multiplié les collaborations avec d'autres musiciens, la dernière en date avec le trompettiste finlandais Eero Savela, après la sortie en 2019 de Magic intensity sur lequel interviennent le pianiste Burton Green et le batteur Marc Edwards. Strange memories est son huitième album solo, enregistré dans son studio personnel du Havre, et publié conjointement par le label new-yorkais Chant records et Setola di Maiale, label non conventionnel italien consacré aux musiciens indépendants travaillant dans le champ des musiques expérimentales et improvisées. Le disque regroupe en effet neuf improvisations pour guitare acoustique solo. Me voici donc confronté à un objet sonore a priori peu dans la lignée éditoriale de ce blog... qui en a vu et entendu d'autre, et qui s'en remettra, quand bien même ce musicien a joué avec des grands noms du free jazz, jamais abordé. Loin des envolées électroniques dignes d'une science-fiction lyrique et grandiose, qu'a-t-il à vous offrir, qu'a-t-il qui me retient?
Dès "Mystery travel", c'est l'impression que l'improvisation cherche avec obstination, qu'elle n'a rien de gratuit ou de futile, et surtout rien de démonstratif, ce qui m'agace toujours particulièrement chez nombre de musiciens de jazz. Oui, c'est bien un mystérieux voyage, avec ses haltes, sa frénésie passagère, ses hésitations, son recueillement devant la beauté soudain débusquée au coin du feu. La guitare chante, tranquille. "Free spirit" développe un climat d'intimité contemplative : la guitare se fait coquillage à spirale, repliée sur ses cordes qu'elle pince avec une tendre ferveur, hoquetante de bonheur, et l'on entend le guitariste fondre dans un murmure d'acquiescement, à l'écoute de l'éblouissement qui vient illuminer la fin. Comme une plainte pudique, "Stay away" ondule au seuil de l'indicible, notes prolongées, infimes grincements. Le morceau se creuse dans les graves, un rien solennel et très énigmatique, prélude idéal au titre éponyme, "Strange memories", perdu dans des souvenirs enfouis que la guitare va débusquer, délicate. Entre rêverie et jaillissements brefs, un flux finit par se faire jour, une source vive qui se joue tout en courbures, en joie colorée de minuscules gouttelettes harmoniques. Frottements, doux pincements, énergiques poussées rythmiques, "Glissando" se laisse aller à ses vertiges, se ferait presque jazzy par sa mélodie assez attendue, mais se reprend, se tient, le morceau a un côté gitan trépidant, incantatoire, avec une belle coda à l'étouffée ! Débutée sur le bois, des pizzicati d'oiseaux courant en tous sens, "No closing" est une pièce ébouriffée, qui glousse comme une poule devenue folle à cause de son enfermement. C'est l'improvisation la plus drôlatique de l'album, un sommet ludique qui n'en souligne que mieux l'atmosphère recueillie des autres, notamment de la suivante, "Curious things". Pièce hésitante, interrogative, elle se contemple, prend la pose, ronronnerait pour un peu, absorbée dans ses graves veloutés. On retrouve un climat plus méditatif encore au début de "Leave open", étude intense éclairée de fréquents éclats nerveux. La guitare virevolte, s'enivre, poursuivant une fantaisie insaisissable. Où l'on finit par de vieilles mélodies... "Old Melodies", jeu frémissant, et puis des envolées, un rythme profond, la montée de l'enthousiasme, la sorcellerie guitaresque dansant entre les mains de son musicien, habité, qui n'a plus qu'à s'abandonner au silence...
Des improvisations illuminées par une inspiration d'une attentive intensité.
Paru le 23 septembre 2020 chez Chant Records et Setola di Maiale / 9 plages / 44 minutes environ. À noter que Setola di Maiale signifie... Poils de porc!" Annie Gosfield, Inactuelles, 2020.
"(...) Geen betere manier om een gitarist goed te leren kennen dan via een solo album. Vandaag en morgen komen er een aantal aan bod, te beginnen met de Franse gitarist Guillaume Gargaud.
Guillaume is inmiddels zo’n twee decennia actief als componist voor film en dans en als gitarist, de laatste tien à vijftien jaar voornamelijk solo en altijd improviserend. Zo ook weer op dit ‘Strange Memories’, inmiddels zijn achtste solo album, dat hij bijna twee jaar geleden opnam in zijn eigen studio aan huis in Le Havre. Redelijk introverte, bedachtzame stukken waarin we hem bijna horen zoeken naar de juiste klanken. Er zitten aanzetten tot melodieën in, soms ook van ritme, beiden horen we bijvoorbeeld in het titelstuk ‘Strange Memories’, maar echt nader uitwerken doet Gargaud dit verder niet, het is net of hij telkens halverwege weer op een nieuw idee komt. Bijzonder zijn de zeer verstilde stukken ‘Stay Away’ en ‘Glissando’ die, ondanks het perfect getimede inzetten van stiltes, net even iets meer structuur hebben. En vallen in het eerste stuk vooral de klankwolken op, in het tweede is dat vooral hetgeen de titel naar verwijst." Ben Taffijn, Nieuwe Noten, 2021.
01 _ Mystery Trave 3:40
02 _ Free Spirit 8:16
03 _ Stay Away 2:52
04 _ Strange Memories 4:52
05 _ Glissando 6:37
06 _ No Closing 3:17
07 _ Curious Things 3:44
08 _ Leave Open 4:34
09 _ Old Melodies 5:26
(C) + (P) 2020
Guillaume Gargaud _ acoustic guitar
Released in partnership with Chant Records (New York City).
Guillaume Gargaud is a French guitarist who specializes in improvised music and composition for contemporary dance and film. He collaborated with veteran pianist Burton Green on 2019’s Chant Records release “Magic Intensity,” and has worked with other artists including Marc Edwards, Stephen Grew, Guy Bettini, Jack Wright, Mike Majkowski and Korvat Auki Ensemble. Recorded at his home studio in Le Havre, France, “Strange Memories” is Gargaud’s eighth solo album. It features the guitarist in a beautifully intimate acoustic guitar setting, playing a collection of completely improvised pieces.
For more info:
https://guillaume-gargaud.fr
https://guillaumegargaud.bandcamp.com
"(...) Guitarist/composer Guillaume Gargaud of Le Havre, France, is a well-recorded artist, having appeared in some twenty-five recordings, including eight solo recordings. Guillaume frequently plays electric guitar enhanced by pedals and computer sound modification, but on Strange Memories, his new solo release, he limits himself to acoustic guitar. Gargaud’s fluency on acoustic guitar is well-documented; for example, just a year ago he played that instrument on Magic Intensity, a fine duet recording with pianist Burton Greene, who is himself a veteran of the avant-garde jazz world of the 1960s. The improvisations on Magic Intensity are free-floating but cohesive, a pattern that Gargaud continues to follow on Strange Memories. On this new recording Gargaud’s improvisations follow a free-associative logic that takes them through harmonic and melodic developments constrained only by the chromatic imagination. The music is by turns abstract and melodic; Gargaud’s playing is sharply-etched with the occasional garnish of some extended technique and scordatura and, on one track apparently, some hardly-there electronics." Daniel Barbiero, Avant Music News, 2020.
"(...) De Franse gitarist Guillaume Gargaud musiceert regelmatig in gezelschap maar ondertussen is dit toch zijn achtste soloalbum. “Dit blijft voor mij de meest optimale en persoonlijke manier om mijn ideeën uit te werken. Improviseren met anderen is boeiend maar het is meteen een ander actieterrein”.
‘Strange Memories’ is een introspectieve stijloefening op een OM model met stalen snaren, gebracht in negen hoofdstukken. Pedant en “art for art’s sake” of de soundtrack om op een zondagnamiddag een koffietafelboek te doorbladeren? Gargaud weet al deze valkuilen te ontwijken. Oké, wie niet vertrouwd is met het idioom van gitaarimprovisaties zal zich even moeten inleven maar eens die stap voorbij is het bijna drie kwartier genieten van een snarenspel boordevol verrassende momenten.
Geen fingerpicking of rudimentaire bluesakkoorden maar hoofdzakelijk omzichtig geschuifel over de gitaren afgewisseld met koortsachtig gepluk. De weerhaakjes zijn wel degelijk overal aanwezig en een paar keer wordt de intimistische sfeer zelfs helemaal aan flarden gespeeld. Heel sterk is ook hoe hij haast ogenblikkelijk van een milde sfeerzetting overschakelt naar een hardere en meer frontale aanpak.
Zuivere pyrotechnische hoogstandjes die zouden leiden tot een “huis clos” supprimeerde hij kordaat. In het creëren van kristallen broosheid daarentegen blinkt hij uit (‘Stay Away’!). Gargaud houdt het eerder bij onthullen dan bij verbrijzelen en verkiest de luisteraar onder te dompelen in werelden waar regelmatig herkenningspunten opduiken. De zin voor ambacht primeert op roekeloze uitspattingen. Elektronische hulpmiddelen liet hij achterwege. Slechts in een enkel nummer maakt hij gebruik van een E-Bow.
‘Strange Memories’ is de samenvatting van twee dagen aftasten en improviseren in zijn thuisstudio. “De eerste dag zocht ik naar de specifieke klank die ik nastreefde voor deze cd aangezien ik voor het eerst deze gitaar bespeelde. Daarna kwam de opdracht om de microfoons in de juiste opstelling te plaatsen om die beoogde sound ook op de correcte manier op te nemen. Het was pas de tweede dag dat ik echt ging spelen. De volgorde op de cd is deze van in de studio. Ik vertrok vanuit het standpunt dat het om een concert ging en behield dezelfde opbouw. Na twee weken heb ik alles nog eens herbeluisterd en de uiteindelijke mix gedaan.”
Gargaud omschrijven als een soort “incredible one man string band” is niet overdreven. Zij het dan dat hij expliciete verwijzingen naar afgelijnde stijlen negeert evenals elke narcistische riff. Kortom, een ‘guitar slinger” in de beste improvisatietraditie. Zeker voor fans van Dirk Serries." Georges Tonla Briquet, Jazz'halo, 2020.
"(...) Ma précédente rencontre avec Guillaume Gargaud remonte à juin 2011, quand j'ai chroniqué le très flamboyant Lost chords sorti peu avant, pour guitare et sons électroniques, et She, son second album solo paru en 2009, d'une sauvage beauté noire. Il en était déjà à son neuvième album, le troisième en solo. Depuis, il a encore multiplié les collaborations avec d'autres musiciens, la dernière en date avec le trompettiste finlandais Eero Savela, après la sortie en 2019 de Magic intensity sur lequel interviennent le pianiste Burton Green et le batteur Marc Edwards. Strange memories est son huitième album solo, enregistré dans son studio personnel du Havre, et publié conjointement par le label new-yorkais Chant records et Setola di Maiale, label non conventionnel italien consacré aux musiciens indépendants travaillant dans le champ des musiques expérimentales et improvisées. Le disque regroupe en effet neuf improvisations pour guitare acoustique solo. Me voici donc confronté à un objet sonore a priori peu dans la lignée éditoriale de ce blog... qui en a vu et entendu d'autre, et qui s'en remettra, quand bien même ce musicien a joué avec des grands noms du free jazz, jamais abordé. Loin des envolées électroniques dignes d'une science-fiction lyrique et grandiose, qu'a-t-il à vous offrir, qu'a-t-il qui me retient?
Dès "Mystery travel", c'est l'impression que l'improvisation cherche avec obstination, qu'elle n'a rien de gratuit ou de futile, et surtout rien de démonstratif, ce qui m'agace toujours particulièrement chez nombre de musiciens de jazz. Oui, c'est bien un mystérieux voyage, avec ses haltes, sa frénésie passagère, ses hésitations, son recueillement devant la beauté soudain débusquée au coin du feu. La guitare chante, tranquille. "Free spirit" développe un climat d'intimité contemplative : la guitare se fait coquillage à spirale, repliée sur ses cordes qu'elle pince avec une tendre ferveur, hoquetante de bonheur, et l'on entend le guitariste fondre dans un murmure d'acquiescement, à l'écoute de l'éblouissement qui vient illuminer la fin. Comme une plainte pudique, "Stay away" ondule au seuil de l'indicible, notes prolongées, infimes grincements. Le morceau se creuse dans les graves, un rien solennel et très énigmatique, prélude idéal au titre éponyme, "Strange memories", perdu dans des souvenirs enfouis que la guitare va débusquer, délicate. Entre rêverie et jaillissements brefs, un flux finit par se faire jour, une source vive qui se joue tout en courbures, en joie colorée de minuscules gouttelettes harmoniques. Frottements, doux pincements, énergiques poussées rythmiques, "Glissando" se laisse aller à ses vertiges, se ferait presque jazzy par sa mélodie assez attendue, mais se reprend, se tient, le morceau a un côté gitan trépidant, incantatoire, avec une belle coda à l'étouffée ! Débutée sur le bois, des pizzicati d'oiseaux courant en tous sens, "No closing" est une pièce ébouriffée, qui glousse comme une poule devenue folle à cause de son enfermement. C'est l'improvisation la plus drôlatique de l'album, un sommet ludique qui n'en souligne que mieux l'atmosphère recueillie des autres, notamment de la suivante, "Curious things". Pièce hésitante, interrogative, elle se contemple, prend la pose, ronronnerait pour un peu, absorbée dans ses graves veloutés. On retrouve un climat plus méditatif encore au début de "Leave open", étude intense éclairée de fréquents éclats nerveux. La guitare virevolte, s'enivre, poursuivant une fantaisie insaisissable. Où l'on finit par de vieilles mélodies... "Old Melodies", jeu frémissant, et puis des envolées, un rythme profond, la montée de l'enthousiasme, la sorcellerie guitaresque dansant entre les mains de son musicien, habité, qui n'a plus qu'à s'abandonner au silence...
Des improvisations illuminées par une inspiration d'une attentive intensité.
Paru le 23 septembre 2020 chez Chant Records et Setola di Maiale / 9 plages / 44 minutes environ. À noter que Setola di Maiale signifie... Poils de porc!" Annie Gosfield, Inactuelles, 2020.
"(...) Per Strange Memories di Guillame Gargaud si fanno considerazioni sul ruolo del chitarrista acustico dedito all’improvvisazione. E’ un solo album, naturalmente, e non è nemmeno il primo: nel 2008 Gargaud registrò infatti Le Lieu, un ottimo lavoro suonato con la chitarra preparata, controllata con un personal computer, uno scavo che entrava quasi in sintonia con le tendenza di Loscil e dei musicisti di post-rock; Gargaud si ripetette successivamente con Here, con She e con Lost chords, tutti cds dove la funzione del chitarrista non veniva vista come quella di un virtuoso, quanto invece come quella di un cesellatore di suoni, di un riempitore di spazi. La free improvisation per Gargaud è arrivata dopo il 2013 con un paio di albums alla corte di Ernesto Rodrigues, con due pezzi raccolti in Solo e un album di Miniatures dal carattere riflessivo e rilassato; per Strange Memories si può senz’altro parlare del lavoro della maturità (se restiamo attaccati alla libera improvvisazione) poiché le intuizioni di Solo e Miniatures vengono qui sviluppate in tutta la loro forza. Si scopre, così, un chitarrista che suona meravigliosamente l’acustica, lavorando ad una condensazione degli umori che è conseguenza delle tecniche utilizzate: atonalità, linee melodiche complesse e nella tradizione di un chitarrista contemporaneo, velocizzazioni profuse su corde stoppate, ricerca di contrappunti, glissando posti come trama, ricerca di suoni sul ponte, etc.
Strange Memories fa parte di quella categoria di lavori che sfruttano a meraviglia le caratteristiche tecniche ed emotive dello strumento, quanto si può percepire nelle vibrazioni delle corde e nella subdola alterità dei fraseggi; poi, quanto a Gargaud, penso che sia assolutamente arrivato il momento di dargli più considerazione." Ettore Garzia, Percorsi Musicali, 2020.
(...) Directamente do seu estúdio caseiro em La Havre, França, eis um disco no qual o guitarrista e compositor francês Guillaume Gargaud nos apresenta algumas das suas “estranhas memórias”. E se assim o são para o músico, justos não seríamos se o único adjectivo que usássemos para as descrever fosse esse mesmo, o qual lhes confere uma certa aura de anormalidade ou excentricidade. Quiçá exista aqui alguma estranheza, de facto, mas o alcance deste Strange Memories – uma edição conjunta Setola di Maiale e Chant Records – ultrapassa o de uma simples recordação de momentos singulares ou incomuns, tal é a diversidade de abordagens com as quais Gargaud interage com o seu instrumento. Em contrapartida, chamar ao conjunto de temas aqui apresentados de memórias não é de todo descabido, pois, tal como confessado pelo músico através de alguns e-mails trocados, este é um disco que reúne um conjunto de curtas improvisações que contrastam ao tradicional modus operandi do guitarrista, por norma habituado a longas sessões de improvisação. Enfim, as memórias humanas assim o são: curtas, mas impactantes; mais ou menos opacas, mas acopladas a carga emocional.
Ritmicamente, em Strange Memories não existem tempos aos quais o guitarrista se cinge; existem apenas frases que têm de ser tocadas. As peças desenvolvem-se num permanente rubato modulado ad hoc, onde os motivos de guitarra aceleram e desacelerem, adaptando-se a gosto à vibração do momento. Esta flexibilidade estrutural não se restringe unicamente à dimensão rítmica, mas também à parte harmónica, melódica e técnica. Aliás, a harmonia é totalmente livre, com modulações a serem feitas consoante (ou não) as regras da composição musical. Por outro lado, linhas melódicas emergem e submergem, como um corpo que flutua e se sujeita às ondulações da corrente. Já a técnica, essa, é extensa e variada, com o guitarrista a fazer uso do glissando, pizzicato, tremolo e dedilhado entre tantos outros modos de tocar para os quais não existem propriamente definições formais. Por fim, o ambiente é intimista: ouvimos a respiração de Gargaud como se com ele estivéssemos a gravar este registo. Além disso, a gravação é de tal forma orgânica que são retidos todos os detalhes acústicos da configuração do estúdio, tais como subtis rangeres das cordas e toques na madeira da guitarra – pormenores que oferecem ao ouvinte colorações naturais e possibilitam uma experiência íntima da música do compositor francês.
O álbum começa com “Mistery Travel”, tema no qual o guitarrista começa por vaguear por tranquilas paisagens que degeneram num dedilhado que se torna, a certo ponto, de tal forma agressivo, que soa praticamente a pizzicato Bartók. Gargaud resolve esta profunda tensão com um abafamento das cordas seguido de ataques rítmicos que, por fim, descarrilam num segmento progressivamente mais melódico e apaziguador. “Free Spirit” é a improvisação mais longo deste trabalho – cerca de 8 minutos -, na qual somos transportados para as caleidoscópicas e livres dinâmicas do músico. Em “Stay Away” é usado um efeito de reverse que nos propulsiona a flutuar ao som do legato produzido pela mão esquerda de Gargaud. A faixa homónima, “Strange Memories”, é um jogo pela busca de harmónicos, complementado com ocasionais acordes que assinalam momentos de consonância e ordem. A agressividade e velocidade com que Gargaud faz vibrar as cordas aumenta com a passagem do tema, terminando num sossegado e delicado quasi-ostinato. Já “Glissando” inicia-se com o guitarrista a fazer uso extenso da técnica com o mesmo nome, deslizando sobre as cordas em vibrato. Escutam-se também pequenas texturas que são criadas através de toques na caixa de ressonância ou de intencional fricção com as cordas. A dinâmica e complexidade é gradualmente incrementada: escutam-se laivos de um blues que se desintegra, surgem riffs e abordagens rítmicas atonais. “No Closing” é uma composição abrasiva, abstracta e totalmente textural. A técnica que o guitarrista demonstra neste tema – no qual, em determinado momento, consegue retirar inusitados sons que nos fazem lembrar sopros de trompete – é de uma proeza assinalável, sendo, por isso, um dos meus favoritos. “Curious Things”, contrastando ao experimentalismo da faixa precedente, faz-nos regressar a geografias mais térreas através de harmoniosos dedilhados. “Leave Open” é, indubitavelmente, a faixa de beleza mais óbvia deste disco. Isto deve-se, porventura, à evidente melodia que lhe serve de base e à qual Gargaud não resiste a adicionar pontuais cromatismos, de tal forma que a coerência melódica inicial é mesmo dissolvida, aventurando-se o músico, então, por paisagens mais apreensivas e agitadas. “Old Melodies” remata o disco com uma improvisação que é uma síntese do que até aqui foi ouvido. De assinalar os frenéticos momentos de tremolo ouvidos a meio do tema e que se opõem ao longo e reverberante trítono debitado para o terminar.
Com destreza e criatividade, Guillaume Gargaud presenteia-nos com um interessante trabalho que reafirma a importância de estarmos atentos ao seu nome. São já oito os álbuns do improvisador francês, que tem vindo a realizar, ano após ano, colaborações e registos de nível elevado." João Morado, Beats for Peeps, 2020.
"(...) Geen betere manier om een gitarist goed te leren kennen dan via een solo album. Vandaag en morgen komen er een aantal aan bod, te beginnen met de Franse gitarist Guillaume Gargaud.
Guillaume is inmiddels zo’n twee decennia actief als componist voor film en dans en als gitarist, de laatste tien à vijftien jaar voornamelijk solo en altijd improviserend. Zo ook weer op dit ‘Strange Memories’, inmiddels zijn achtste solo album, dat hij bijna twee jaar geleden opnam in zijn eigen studio aan huis in Le Havre. Redelijk introverte, bedachtzame stukken waarin we hem bijna horen zoeken naar de juiste klanken. Er zitten aanzetten tot melodieën in, soms ook van ritme, beiden horen we bijvoorbeeld in het titelstuk ‘Strange Memories’, maar echt nader uitwerken doet Gargaud dit verder niet, het is net of hij telkens halverwege weer op een nieuw idee komt. Bijzonder zijn de zeer verstilde stukken ‘Stay Away’ en ‘Glissando’ die, ondanks het perfect getimede inzetten van stiltes, net even iets meer structuur hebben. En vallen in het eerste stuk vooral de klankwolken op, in het tweede is dat vooral hetgeen de titel naar verwijst." Ben Taffijn, Nieuwe Noten, 2021.
01 _ Mystery Trave 3:40
02 _ Free Spirit 8:16
03 _ Stay Away 2:52
04 _ Strange Memories 4:52
05 _ Glissando 6:37
06 _ No Closing 3:17
07 _ Curious Things 3:44
08 _ Leave Open 4:34
09 _ Old Melodies 5:26
(C) + (P) 2020
