CD digipack 8 pagine

Jonathan Suazo _ sax alto_ EWI
Gabriel Vicéns _ chitarra elettrica
Leonardo Osuna _ batteria

No Base Trio è l'unione del sassofonista Jonathan Suazo, del chitarrista Gabriel Vicéns e del batterista Leonardo Osuna, formatosi nel 2010 a San Juan, Porto Rico. NBT si concentra sulla creazione di musica senza barriere e spingendo costantemente i confini del suono e dell'improvvisazione. Il trio ha iniziato a suonare standard jazz in tutta l'isola, suonando occasionalmente un pezzo improvvisato per rompere il set. Dopo aver realizzato l'energia sorta quando il trio improvvisava, hanno deciso di continuare come un ensemble completamente improvvisato. Ogni membro ha un background nell'educazione musicale formale, ma l'attenzione del trio va oltre il genere e il mondo accademico, abbracciando elementi grezzi di suono, energia e interazione.

Per maggiori informazioni: www.gabrielvicens.com

"(...) Un trio portoricano formato da Gabriel Vicéns alla chitarra elettrica, Jonathan Suazo al sassofono alto e Leonardo Osuna alla batteria, per un cd che mi pare di capire costituisca l’esordio discografico del No Base Trio. Caratteristica della formazione è l’ampiezza delle vedute e dei riferimenti musicali che vengono titolati in EXT numerati: il primo di loro sembra un outtake dei Soft Machine, il secondo invece si sviluppa seguendo una linea di basso blues che mi ricorda i Cream più sperimentali, il quarto, melodico, comincia a formare sembianze di jazz, il quinto entra nell’improvvisazione con un’attitudine quasi brechtiana, il sesto è una mistura tra isolazionismo e postumi di psichedelia chitarristica, il settimo è una zanzara musicale che sfrutta un giro di elettronica dei settanta e un infuocato set di free jazz, l’otto punta al timbro, alle sonorità ricercate e a uno sviluppo ipnagogico della musica. Va da sé che No base Trio è spiazzante perché non ti dice mai dove sei musicalmente, ma ha anche un profondo senso dei legami che l’improvvisazione può filtrare attraverso generi diversi, qualcosa che recupera anche una certa melodicità come qualità non certo indistintamente disponibile." Ettore Garzia, Percorsi Musicali, 2020.

"(...) Basé à Porto Rico, le No Base Trio est composé de trois jazzmen de l’île qui en pratiquant le jazz moderne ont petit à petit évolué vers des formes musicales ouvertes et, comme le nom du groupe l’indique, ils ont supprimé les « bases » conventionnelles ou formelles du jazz traditionnel ou du moins cherché ailleurs leurs inspirations. Dans le graphisme de la pochette les lettres BASE ont été inversées haut/bas pour exprimer leur rupture. Et comme ils l’expliquent, lors de leurs parties de concert lorsqu’il se lançaient dans l’improvisation, ils prirent conscience du plaisir qu’ils en éprouvaient. À la guitare électrique, Gabriel Vicens, au sax alto et Ewi, Jonathan Suazo et à la batterie, Leonardo Osuna. À mon avis, le guitariste manie particulièrement bien les pédales d’effets avec une belle coordination simultanée en créant avec logique et un sens dramatique un momentum réussi sur la plupart des pièces, basées sur des riffs et des séquences repérables. Ses ressources sonores et ses alliages de timbre sont détaillés et diversifiés à souhait. Un pro inspiré plutôt par la mouvance jazz-rock avec une dose d’ambient que par le jazz per se. Le batteur a vraiment du métier et manie avec bonheur les rythmes multipliés et les enchaînements de pulsations en dosant ses efforts pour maintenir l’équilibre du trio. Du côté du souffleur, on dira qu’il est OK dans un registre « modal » et qu’il utilise consciencieusement et avec fougue des intervalles choisis, comme dans EXT VII. Les huit morceaux sont Intitulés EXT I, EXT II, etc… jusque VIII. C’est dans le VIII, qu’on peut entendre plus ou moins leurs improvisations les plus audacieuses. Le tout est excellemment produit. Les trois artistes envisagent leur démarche enregistrée comme étant complètement improvisée live et cite une série de musiciens de jazz comme Terry Line Carrington, Larry Polansky, Danilo Perez, George Garzone, Ray Anderson, Joe Lovano. Je pense que ce collectif est en train de se détacher des formes usuelles vers de nouveaux horizons créant un foyer actif à Puerto Rico. S’il leur semble avoir atteint un aboutissement avec ce No Base, on espère bien qu’il s’agisse d’un point de départ vers de nouvelles aventures qui les surprendront plus encore." Jean-Michel Van Schouwburg, Orynx – Improv and Sound, 2020.

"(...) Its cascading, formless ambience affords strange new spaces to inhabit, explore, and contemplate during lockdown." All About Jazz, 2020.

"(...) Attentively crafted improvised music informed by an eclectic set of influences." Avant Music News, 2020.

"(...) It will pleasantly surprise you with its mix of melody and exploration." The Free Jazz Collective, 2020.

"(...) Dispatches from the borderland where free improvisation and heavy rock intersect are brought forward by one Puerto Rican trio. Featuring saxophone, guitar and drums, the band adds enough instrumental freedom to its exposition(s) to avoid mindless excess. Still there are times when the so-called heaviness becomes almost unnavigable.
Differences arise in that the Puerto Rican No Base Trio separates “Ext” into eight separate sequences, while France’s Hippie Diktat blasts out two affiliated slabs of´” Gran Sasso”. Living up to its name No Base Trio (NBT) features alto saxophonist and EWI player Jonathan Suazo, guitarist Gabriel Vicéns and drummer Leonardo Osuna. Formed in 2010 in San Juan, trio members have worked with David Sánchez, Miguel Zenón and others.
From the top NBT relies on the distinctive timbres of Suazo’s EWI to cut though the thick Rock-like groove propelled by Vicéns’ chiming guitar licks and Osuna’s thumping drumming. Yet these raw reed snarls intersect enough with percussion bounces and guitar blends including fuzz tones, to maintain foot tapping, if not head banging affiliations. There’s even a point on “Ext – V” where Vicéns attains guitar hero mode, his note shredding and dial-twisting leading reed stutters and drum smacks up the scale to a broadened, weighty interface. Luckily by the time the concluding and penultimate tracks arrive synthesized noises from the EWI and pure electrical oscillations introduce contrapuntal suggestions as reed split tones and guitar frails move the sequence to a more moderated place. Finally “Ext – VIII” adroitly balances both Free Jazz and Metal intimations to a descriptive standoff. Whooshing tremolo EWI slurps join with cymbal accents and downward guitar runs to maintain power as well as bringing out variable twists.
Those who prefer their improv with a side order of Metal will no doubt rate these sessions higher. Distinctive in their single-minded power though, lighter textures would have been welcome in some sequences." Ken Waxman, Jazz Word, 2021.

"(...) Op het vlak van concerten blijft het voorlopig nog zo goed als windstil maar de aanvoer van nieuwe releases is nooit echt gestopt. Verrassende opnamen soms uit onverwachte hoek zoals dit debuut van het Puerto Ricaanse No Base Trio dat verschijnt via het Italiaanse kwaliteitslabel Setola Di Maiale.
De origine van No Base Trio, gevormd door gitarist Gabriel Vicéns (Alex Sipiagin, Rudy Royston, Miguel Zenón), altsaxofonist Jonathan Suazo en drummer Leonardo Osuna, ligt in San Juan (Puerto Rico). Na een decennium van ervaringen allerhande vond het trio dan toch de tijd rijp om een cd op te nemen. Dat het Italiaanse Setola Di Maiale hen die kans gaf, wil wel wat zeggen want zij nemen niet zomaar eender wie binnen. No Base Trio schaadt dat vertrouwen niet, integendeel. Ondertussen verblijft Vicéns reeds geruime tijd in New York terwijl zijn twee kompanen aan het thuisfront bleven.
Net geen uur lang zorgt het trio al improviserend voor meer dan onderhoudend kunst- en vliegwerk. Geen titels voor de acht verschillende stukken maar gewoon ‘EXT’ genummerd van I tot VIII. Meteen al een statement. Deze heren houden niet van afleidingsmaneuvers. Ze dringen door tot de kern van de zaak maar wel op een doordachte en goed voorbereide manier. De helft van de hoofdstukken duurt dan ook tussen acht en dertien minuten. Ze nemen duidelijk de tijd om hun ideeën uit te rollen. Maar zelfs in een kortere stijloefening als ‘EXT-VI’ slagen ze erin hun visie op spectaculaire wijze door te drukken.
Om enig idee te geven van waar dit alles naar toe gaat, is er een naam die we hier naar voor kunnen plaatsen en dat is Morphine. We horen bij No Base Trio eenzelfde koortsachtige symbiose van jazz en rock met die continue grimmige ondertoon. Een afgeleide vorm van rituele voodooritmiek met parallellen aan zowel de Japanse horror film ‘The Ring’ als de werelden van Elliott Sharp en Marc Ribot duikt op in respectievelijk ‘EXT-VII’ en ‘EXT-I’. Met de mutantendialoog in ‘EXT-III’ sturen ze alles richting Fred Frith. Dankzij het uitgekiende en beperkte gebruik van EWI door saxofonist Suazo benaderen ze in ‘EXT-VIII’ ‘Albedo 0.39’ van Vangelis (dat hij nadien nooit echt meer evenaarde). Zelfs een stukje broeierig americana ontbreekt niet (‘EXT-IV’).
De drie van No Base Trio zijn bovenal meesters in het opbouwen van een spannende verhaallijn, wat maakt dat hun manier van improviseren uiteindelijk heel toegankelijk klinkt zonder dat de intrinsieke waarde aan dieptegang verliest. De hoes is een schilderij van gitarist Gabriel Vicéns die op dat gebied trouwens een hele reputatie opbouwde. Te ontdekken." Georges Tonla Briquet, Jazz'halo, 2020.

01 _ EXT I 8:47
02 _ EXT II 8:22
03 _ EXT III 3:08
04 _ EXT V 2:32
05 _ EXT V 4:18
06 _ EXT VI 5:24
07 _ EXT VII 11:40
08 _ EXT VIII 13:12

(C) + (P) 2020

CD digipack 8 pages

Jonathan Suazo _ alto sax _ EWI
Gabriel Vicéns _ electric guitar
Leonardo Osuna _ drums

No Base Trio is the union of alto saxophonist Jonathan Suazo, guitarist Gabriel Vicéns, and drummer Leonardo Osuna, formed in 2010 in San Juan, Puerto Rico. NBT focuses on creating music without barriers and consistently pushing boundaries of sound and improvisation. The trio started out playing straight-ahead jazz standards at concerts across the island, occasionally playing an improvised piece to break up the set. After realizing the energy that would arise when the trio would improvise together, they agreed to continue as a fully improvised ensemble. Each member has a background in formal music education, but the trio’s focus goes beyond genre and academia, embracing raw elements of sound, energy and interaction.

For more info: www.gabrielvicens.com

"(...) Its cascading, formless ambience affords strange new spaces to inhabit, explore, and contemplate during lockdown." All About Jazz, 2020.

"(...) Attentively crafted improvised music informed by an eclectic set of influences." Avant Music News, 2020.

"(...) It will pleasantly surprise you with its mix of melody and exploration." The Free Jazz Collective, 2020.

"(...) Dispatches from the borderland where free improvisation and heavy rock intersect are brought forward by one Puerto Rican trio. Featuring saxophone, guitar and drums, the band adds enough instrumental freedom to its exposition(s) to avoid mindless excess. Still there are times when the so-called heaviness becomes almost unnavigable.
Differences arise in that the Puerto Rican No Base Trio separates “Ext” into eight separate sequences, while France’s Hippie Diktat blasts out two affiliated slabs of´” Gran Sasso”. Living up to its name No Base Trio (NBT) features alto saxophonist and EWI player Jonathan Suazo, guitarist Gabriel Vicéns and drummer Leonardo Osuna. Formed in 2010 in San Juan, trio members have worked with David Sánchez, Miguel Zenón and others.
From the top NBT relies on the distinctive timbres of Suazo’s EWI to cut though the thick Rock-like groove propelled by Vicéns’ chiming guitar licks and Osuna’s thumping drumming. Yet these raw reed snarls intersect enough with percussion bounces and guitar blends including fuzz tones, to maintain foot tapping, if not head banging affiliations. There’s even a point on “Ext – V” where Vicéns attains guitar hero mode, his note shredding and dial-twisting leading reed stutters and drum smacks up the scale to a broadened, weighty interface. Luckily by the time the concluding and penultimate tracks arrive synthesized noises from the EWI and pure electrical oscillations introduce contrapuntal suggestions as reed split tones and guitar frails move the sequence to a more moderated place. Finally “Ext – VIII” adroitly balances both Free Jazz and Metal intimations to a descriptive standoff. Whooshing tremolo EWI slurps join with cymbal accents and downward guitar runs to maintain power as well as bringing out variable twists.
Those who prefer their improv with a side order of Metal will no doubt rate these sessions higher. Distinctive in their single-minded power though, lighter textures would have been welcome in some sequences." Ken Waxman, Jazz Word, 2021.

"(...) Op het vlak van concerten blijft het voorlopig nog zo goed als windstil maar de aanvoer van nieuwe releases is nooit echt gestopt. Verrassende opnamen soms uit onverwachte hoek zoals dit debuut van het Puerto Ricaanse No Base Trio dat verschijnt via het Italiaanse kwaliteitslabel Setola Di Maiale.
De origine van No Base Trio, gevormd door gitarist Gabriel Vicéns (Alex Sipiagin, Rudy Royston, Miguel Zenón), altsaxofonist Jonathan Suazo en drummer Leonardo Osuna, ligt in San Juan (Puerto Rico). Na een decennium van ervaringen allerhande vond het trio dan toch de tijd rijp om een cd op te nemen. Dat het Italiaanse Setola Di Maiale hen die kans gaf, wil wel wat zeggen want zij nemen niet zomaar eender wie binnen. No Base Trio schaadt dat vertrouwen niet, integendeel. Ondertussen verblijft Vicéns reeds geruime tijd in New York terwijl zijn twee kompanen aan het thuisfront bleven.
Net geen uur lang zorgt het trio al improviserend voor meer dan onderhoudend kunst- en vliegwerk. Geen titels voor de acht verschillende stukken maar gewoon ‘EXT’ genummerd van I tot VIII. Meteen al een statement. Deze heren houden niet van afleidingsmaneuvers. Ze dringen door tot de kern van de zaak maar wel op een doordachte en goed voorbereide manier. De helft van de hoofdstukken duurt dan ook tussen acht en dertien minuten. Ze nemen duidelijk de tijd om hun ideeën uit te rollen. Maar zelfs in een kortere stijloefening als ‘EXT-VI’ slagen ze erin hun visie op spectaculaire wijze door te drukken.
Om enig idee te geven van waar dit alles naar toe gaat, is er een naam die we hier naar voor kunnen plaatsen en dat is Morphine. We horen bij No Base Trio eenzelfde koortsachtige symbiose van jazz en rock met die continue grimmige ondertoon. Een afgeleide vorm van rituele voodooritmiek met parallellen aan zowel de Japanse horror film ‘The Ring’ als de werelden van Elliott Sharp en Marc Ribot duikt op in respectievelijk ‘EXT-VII’ en ‘EXT-I’. Met de mutantendialoog in ‘EXT-III’ sturen ze alles richting Fred Frith. Dankzij het uitgekiende en beperkte gebruik van EWI door saxofonist Suazo benaderen ze in ‘EXT-VIII’ ‘Albedo 0.39’ van Vangelis (dat hij nadien nooit echt meer evenaarde). Zelfs een stukje broeierig americana ontbreekt niet (‘EXT-IV’).
De drie van No Base Trio zijn bovenal meesters in het opbouwen van een spannende verhaallijn, wat maakt dat hun manier van improviseren uiteindelijk heel toegankelijk klinkt zonder dat de intrinsieke waarde aan dieptegang verliest. De hoes is een schilderij van gitarist Gabriel Vicéns die op dat gebied trouwens een hele reputatie opbouwde. Te ontdekken." Georges Tonla Briquet, Jazz'halo, 2020.

"(...) Basé à Porto Rico, le No Base Trio est composé de trois jazzmen de l’île qui en pratiquant le jazz moderne ont petit à petit évolué vers des formes musicales ouvertes et, comme le nom du groupe l’indique, ils ont supprimé les « bases » conventionnelles ou formelles du jazz traditionnel ou du moins cherché ailleurs leurs inspirations. Dans le graphisme de la pochette les lettres BASE ont été inversées haut/bas pour exprimer leur rupture. Et comme ils l’expliquent, lors de leurs parties de concert lorsqu’il se lançaient dans l’improvisation, ils prirent conscience du plaisir qu’ils en éprouvaient. À la guitare électrique, Gabriel Vicens, au sax alto et Ewi, Jonathan Suazo et à la batterie, Leonardo Osuna. À mon avis, le guitariste manie particulièrement bien les pédales d’effets avec une belle coordination simultanée en créant avec logique et un sens dramatique un momentum réussi sur la plupart des pièces, basées sur des riffs et des séquences repérables. Ses ressources sonores et ses alliages de timbre sont détaillés et diversifiés à souhait. Un pro inspiré plutôt par la mouvance jazz-rock avec une dose d’ambient que par le jazz per se. Le batteur a vraiment du métier et manie avec bonheur les rythmes multipliés et les enchaînements de pulsations en dosant ses efforts pour maintenir l’équilibre du trio. Du côté du souffleur, on dira qu’il est OK dans un registre « modal » et qu’il utilise consciencieusement et avec fougue des intervalles choisis, comme dans EXT VII. Les huit morceaux sont Intitulés EXT I, EXT II, etc… jusque VIII. C’est dans le VIII, qu’on peut entendre plus ou moins leurs improvisations les plus audacieuses. Le tout est excellemment produit. Les trois artistes envisagent leur démarche enregistrée comme étant complètement improvisée live et cite une série de musiciens de jazz comme Terry Line Carrington, Larry Polansky, Danilo Perez, George Garzone, Ray Anderson, Joe Lovano. Je pense que ce collectif est en train de se détacher des formes usuelles vers de nouveaux horizons créant un foyer actif à Puerto Rico. S’il leur semble avoir atteint un aboutissement avec ce No Base, on espère bien qu’il s’agisse d’un point de départ vers de nouvelles aventures qui les surprendront plus encore." Jean-Michel Van Schouwburg, Orynx – Improv and Sound, 2020.

"(...) Un trio portoricano formato da Gabriel Vicéns alla chitarra elettrica, Jonathan Suazo al sassofono alto e Leonardo Osuna alla batteria, per un cd che mi pare di capire costituisca l’esordio discografico del No Base Trio. Caratteristica della formazione è l’ampiezza delle vedute e dei riferimenti musicali che vengono titolati in EXT numerati: il primo di loro sembra un outtake dei Soft Machine, il secondo invece si sviluppa seguendo una linea di basso blues che mi ricorda i Cream più sperimentali, il quarto, melodico, comincia a formare sembianze di jazz, il quinto entra nell’improvvisazione con un’attitudine quasi brechtiana, il sesto è una mistura tra isolazionismo e postumi di psichedelia chitarristica, il settimo è una zanzara musicale che sfrutta un giro di elettronica dei settanta e un infuocato set di free jazz, l’otto punta al timbro, alle sonorità ricercate e a uno sviluppo ipnagogico della musica. Va da sé che No base Trio è spiazzante perché non ti dice mai dove sei musicalmente, ma ha anche un profondo senso dei legami che l’improvvisazione può filtrare attraverso generi diversi, qualcosa che recupera anche una certa melodicità come qualità non certo indistintamente disponibile." Ettore Garzia, Percorsi Musicali, 2020.

01 _ EXT I 8:47
02 _ EXT II 8:22
03 _ EXT III 3:08
04 _ EXT V 2:32
05 _ EXT V 4:18
06 _ EXT VI 5:24
07 _ EXT VII 11:40
08 _ EXT VIII 13:12

(C) + (P) 2020