SOLD OUT

Jean-Luc Guionnet _ sax alto
Markus Krispel_ sax alto
Boris Janje _ contrabbasso
Stefano Giust _ batteria
Miklós Szilveszter _ batteria

Free jazz ad alta potenza, registrato in concerto il 16 agosto 2015 presso Spomen Dom (Kumrovec, Croazia) in occasione di ImproCON - congresso di musica improvvisata, arte e pensieri -. Una bella nota: i musicisti provengono tutti da paesi diversi (Jean-Luc, Francia; Markus, Austria; Boris, Slovenia; Miklós, Ungheria e Stefano, Italia).
Per maggiori informazioni:
www.jeanlucguionnet.eu
https://soundcloud.com/markuskrispel
www.stefanogiust.it

"(...) Il concerto del quintetto si tenne nell'ambito della cornice dei tre giorni di musica improvvisata, tavole rotondi e discussioni musicali tenute in quel paesino della Croazia; è qualcosa che vive essenzialmente sul contrasto tra sassofoni e batterie nel solco free jazz scavato tanto tempo dal New York Art Quartet e dal Coltrane dell'indispensabile Ascension; anche Brotzmann ne ha dato un contributo essenziale nel passato, ma la pratica dei rafforzamenti degli strumenti (doppio sax, doppia batteria) in contrapposizione, non mi sembra una strada molto battuta almeno nella recente free improvisation, il che rende interessante verificare fino a che punto si può spingere il livello della furia improvvisativa senza eccedere nel pericoloso gioco della muscolatura; l'esibizione rispetta la suddivisione tensione-rilassamento-tensione, in una performance valida e coraggiosa di questi tempi. L'unico limite di "Live Spomen Dom" è forse la volontà di dare un abito grezzo alla registrazione (sulla quale si dovrebbe indagare un pò di più), che a conti fatti, non riesce a smussare l'aria bombastica che inevitabilmente si avverte di fronte alla perdita delle proprietà singole degli strumenti, così da non restituire la perfetta collocazione dei suoni nella presa d'ascolto." Ettore Garzia, Percosi Musicali, 2016.

"(...) Un’altra grande lezione di jazz in libertà. A breve distanza da “Apnea” [SM3130] torniamo a scrivere di Stefano Giust e della sua Setola di maiale, e dobbiamo nuovamente farlo per recensire un altro ottimo disco di jazz in libertà. Pure le differenze fra “Apnea” e “Live Spomen Dom” sono palpabili. Innanzitutto in quel caso il collettivo era composto solo da strumentisti italiani mentre questo è un autentico gruppo paneuropeo che rappresenta il centro del continente da est a ovest (attraverso l’ungherese Miklós Szilveszter, il croato Boris Janje, l’austriaco Markus Krispel, il friulano Stefano Giust e il francese Jean-Luc Guionnet. In secondo luogo quella era una formazione scomposta mentre questa è prettamente geometrica, sul tipo di quella inaugurata da Ornette Coleman in “Free Jazz”, e nello specifico ricorda una crux decussata con al centro il contrabbasso di Janje, in alto le cuspidi formate dai sax alto di Guionnet e Krispel e alla base i tamburi di Szilveszter e Giust. Infine in “Live Spomen Dom” il suono è più d’insieme, come prodotto da un sol uomo, e soprattutto nel primo brano vengono evocati i collettivi più massicci dell’Ayler di “Bells” e del Brötzmann di “Balls” (scusate la licenza poetica). Il secondo brano si differenzia per suoni più intrecciati, che giocano a rincorrersi. Comunque ottimo, musicalmente, e anche un buon viatico per un continente in crisi d’identità." Pietro Brozzo, Sands-zine, 2016.

"(...) Jean-Luc Guionnet/Markus Krispel/Boris Janje/Miklos Szilveszter/Stefano Giust "Live Spomen Dom" – Spomenička baština kao alegorija društva.
Kao glazbeni festival bez headlinera, "Improcon – Improvised music arts & thought“, iznjedrio je i svoje prvo izdanje "Live – Spomen Dom“, pri malom talijanskom izdavaču improvizirane glazbe. Festival je pokrenut u nekadašnjem Kongresnom centru mjestašca u mojem je rođen J. B. Tito, najveći otac naših naroda i narodnosti, čija je infrastruktura (od bazena do poker-salona) ujedno i mjesto mnogih pozornica ovog zanimljivog projekta.
"Live Spomen dom". Od ove godine, festival se iz bukolike nedođije nadomak Zagreba, preselio u Desinić, u ralje Velikog Tabora. Svoj šarm zahvaljuje ad hoc ustroju programa koji je pretvoren u permanentnu radionicu. A ova se, osim iz struktura, sponzorira i iz donacija, čime je barem sintaktički zadržan kontinuitet s nekim tekovinama povijesti prizorišta, kao i samog sadržaja kojeg festival generira.
Free-jazz, koji se na Istočnoj obali SAD-a pojavio pedesetih godina, bio je raskorak s dotad uobičajenom praksom da glazbenici-solisti sviraju prateći harmonijski niz koji im sufliraju gitaristi ili klaviristi. Kroz sljedećih deset godina, zahvaljujući prije svega Johnu Coltraneu koji prepoznaje njegovu emancipacijsku snagu, a u jeku afroameričkog političkog pokreta za emancipaciju od vrijednosti Amerike bijelih protestanata, poprima snagu društvene alegorije i postaje svojevrstan pokret. U svojim raznim etapama, nakon što ga potonje generacije glazbenika naširoko preuzimaju/ili sintetiziraju različitim kodovima, počinje ga se izučavati i podučavati institucionalno. Dislokacijom s rodne grude, u Europi je poslužio kao kamen temeljac prilikom stvaranja tzv. europskog jazza. U ime artikuliranja nacionalnih smjerova u kreativnu igru ulazi implementacija folklornih motiva.
Izvođači iliti kaos-majstori kvinteta koji supotpisuje ovo izdanje alt-saksofonisti su Markus Krispel (Beč) i Jean-Luc Guionnet (Pariz), bubnjari Mikloš Szilveszter (Budimpešta) i Stefano Giust (Pordenone), te kontrabasist Boris Janje (Ljubljana). Kad bi bend imao nešto veću putarinu ili koristio strukturirane odrednice, orijentir za uspostavljeni zvuk mogao bi biti i eponimni album “Spy Vs. Spy”. Riječ je o albumu iz 1989. godine kojim je alt-saksofonist i skladatelj John Zorn, kroz energiju hardcore-punka pokušao udahnuti novi život free-jazz sceni. Naime, kao jednu od vitalnijih tekovina američke kontrakulture, prvo Trumpova legalizacija squatova-loftova iz 1977., a potom, u još većoj mjeri, AIDS i popratni nokauti reaganomicsa, tadašnju su post-free-jazz scenu sastrugali poput pljesnive tapete. Je li injektiv bio dostatan, znaju ionako tek rijetki preživjeli. No, svi su od muzičara na “Spy Vs. Spy” kasnije ostvarili zapažene karijere, počevši od Zorna, dobitnika, između ostalog, stipendije Zaklade MacArthur.
Unatoč razlikama u metodi, a recimo da je Guionnet u odnosu na „tzadika“ Zorna kočijaš kaosa, struktura ipak nastaje iz žive tradicije; kako bi romski trubač rekao – „sviram odavde“. Materijal se u progresu harmonizira cijelim notama u legattu, ostavljajući solistu maksimalno slobodan prostor. Za razliku od kakvog poslovičnog skronk-fucka, album oskudijeva tzv. mišjim urlicima i kao kolektivna improvizacija pretežno je u donjim lagama, odnosno bas-frekvama, što ga čini svojevrsnim međašem; kao što je to uostalom bio i “The Ames Room” (2009.), svojevrsni komentar post-free-jazz scene same na sebe.
Snimka iz Kumrovca, kao kakvim zlatnim rezom, podijeljena je u dvije dinamike – jedna od petnaestak i druga od trideset minuta, predstavljajući tek jedan od sjajnih koncerata u nekolicini dotad akustički neistraženih dvorana koje su prije punih dvadeset pet ljeta pohodili pioniri na prijelazu u omladince. Što se stilskih smjernica tiče, jasno je da je Giust više na liniji Andrewa Cyrillea, a Krispel ne tako stran prezentnosti Frodea Gjerstada. Szilvester ne ostaje dužan kolegi i vidljiv je pečat kakvog Altschula ili Benninka, dok je čupkasti Janje u trijeznoj ulozi moderatora ovog krajnje uzburkanog pletiva možda najbliži Miri Vitousu. Svojstva koncerta svakako su, en gros, i znoj i forca i slina, što se osjeća na svakoj minuti izdanja u kojem su ekspresivni rafali na površinu iznijeli kakvu patinu pritajene melodioznosti izvođača. Ipak, album je primarno refleksivne boje.
Odakle, na kraju, pomisao da je na djelu svojevrsna analitička komuna – uspostavljena između mentora i njegovih gojenaca, kao genius loci na djelu, unutar jednog poslovično neželjenog spomenika kulture, na obroncima jednog mjestašca kojeg naseljavaju uglavnom vatrogasci? Počnimo od toga da je francuski saksofonist i sam filozof, koji će za sebe reći kako više voli čitati nego li vježbati. Ili da je koncert kojim je završio festival, bio solo-recital istog ovog saksofonista na crkvenim orguljama u obližnjoj Bistrici kraj Sutle. Vertikala kao etički stav time se uspostavlja kao popratna aparatura kod vrednovanja ovog i ovakvog konačnog djela. Međutim, ono što vidimo/čujemo sa snimke, prije je rizomatska sinusoida. Zum Woll! Ocjena: 8/10". Asana Ležečki (aka Vid Jeraj), Ravno Do Dna, 23.07.2017.

01 _ Untitled 29:43
02 _ Untitled 14:05

(C) + (P) 2016

SOLD OUT

Jean-Luc Guionnet _ alto sax
Markus Krispel _ alto sax
Boris Janje _ double bass
Stefano Giust _ drums
Miklós Szilveszter _ drums

Free jazz at high power, recorded in concert on 16th August 2015 at Spomen Dom (Kumrovec, Croatia) for ImproCON - congress of free improvised music arts and thoughts -. A nice note: the musicians are all from different countries (Jean-Luc, France; Markus, Austria; Boris, Slovenia; Miklós, Hungary and Stefano, Italy).
For more info:
www.jeanlucguionnet.eu
https://soundcloud.com/markuskrispel
www.stefanogiust.it

"(...) Jean-Luc Guionnet/Markus Krispel/Boris Janje/Miklos Szilveszter/Stefano Giust "Live Spomen Dom" – Spomenička baština kao alegorija društva.
Kao glazbeni festival bez headlinera, "Improcon – Improvised music arts & thought“, iznjedrio je i svoje prvo izdanje "Live – Spomen Dom“, pri malom talijanskom izdavaču improvizirane glazbe. Festival je pokrenut u nekadašnjem Kongresnom centru mjestašca u mojem je rođen J. B. Tito, najveći otac naših naroda i narodnosti, čija je infrastruktura (od bazena do poker-salona) ujedno i mjesto mnogih pozornica ovog zanimljivog projekta.
"Live Spomen dom". Od ove godine, festival se iz bukolike nedođije nadomak Zagreba, preselio u Desinić, u ralje Velikog Tabora. Svoj šarm zahvaljuje ad hoc ustroju programa koji je pretvoren u permanentnu radionicu. A ova se, osim iz struktura, sponzorira i iz donacija, čime je barem sintaktički zadržan kontinuitet s nekim tekovinama povijesti prizorišta, kao i samog sadržaja kojeg festival generira.
Free-jazz, koji se na Istočnoj obali SAD-a pojavio pedesetih godina, bio je raskorak s dotad uobičajenom praksom da glazbenici-solisti sviraju prateći harmonijski niz koji im sufliraju gitaristi ili klaviristi. Kroz sljedećih deset godina, zahvaljujući prije svega Johnu Coltraneu koji prepoznaje njegovu emancipacijsku snagu, a u jeku afroameričkog političkog pokreta za emancipaciju od vrijednosti Amerike bijelih protestanata, poprima snagu društvene alegorije i postaje svojevrstan pokret. U svojim raznim etapama, nakon što ga potonje generacije glazbenika naširoko preuzimaju/ili sintetiziraju različitim kodovima, počinje ga se izučavati i podučavati institucionalno. Dislokacijom s rodne grude, u Europi je poslužio kao kamen temeljac prilikom stvaranja tzv. europskog jazza. U ime artikuliranja nacionalnih smjerova u kreativnu igru ulazi implementacija folklornih motiva.
Izvođači iliti kaos-majstori kvinteta koji supotpisuje ovo izdanje alt-saksofonisti su Markus Krispel (Beč) i Jean-Luc Guionnet (Pariz), bubnjari Mikloš Szilveszter (Budimpešta) i Stefano Giust (Pordenone), te kontrabasist Boris Janje (Ljubljana). Kad bi bend imao nešto veću putarinu ili koristio strukturirane odrednice, orijentir za uspostavljeni zvuk mogao bi biti i eponimni album “Spy Vs. Spy”. Riječ je o albumu iz 1989. godine kojim je alt-saksofonist i skladatelj John Zorn, kroz energiju hardcore-punka pokušao udahnuti novi život free-jazz sceni. Naime, kao jednu od vitalnijih tekovina američke kontrakulture, prvo Trumpova legalizacija squatova-loftova iz 1977., a potom, u još većoj mjeri, AIDS i popratni nokauti reaganomicsa, tadašnju su post-free-jazz scenu sastrugali poput pljesnive tapete. Je li injektiv bio dostatan, znaju ionako tek rijetki preživjeli. No, svi su od muzičara na “Spy Vs. Spy” kasnije ostvarili zapažene karijere, počevši od Zorna, dobitnika, između ostalog, stipendije Zaklade MacArthur.
Unatoč razlikama u metodi, a recimo da je Guionnet u odnosu na „tzadika“ Zorna kočijaš kaosa, struktura ipak nastaje iz žive tradicije; kako bi romski trubač rekao – „sviram odavde“. Materijal se u progresu harmonizira cijelim notama u legattu, ostavljajući solistu maksimalno slobodan prostor. Za razliku od kakvog poslovičnog skronk-fucka, album oskudijeva tzv. mišjim urlicima i kao kolektivna improvizacija pretežno je u donjim lagama, odnosno bas-frekvama, što ga čini svojevrsnim međašem; kao što je to uostalom bio i “The Ames Room” (2009.), svojevrsni komentar post-free-jazz scene same na sebe.
Snimka iz Kumrovca, kao kakvim zlatnim rezom, podijeljena je u dvije dinamike – jedna od petnaestak i druga od trideset minuta, predstavljajući tek jedan od sjajnih koncerata u nekolicini dotad akustički neistraženih dvorana koje su prije punih dvadeset pet ljeta pohodili pioniri na prijelazu u omladince. Što se stilskih smjernica tiče, jasno je da je Giust više na liniji Andrewa Cyrillea, a Krispel ne tako stran prezentnosti Frodea Gjerstada. Szilvester ne ostaje dužan kolegi i vidljiv je pečat kakvog Altschula ili Benninka, dok je čupkasti Janje u trijeznoj ulozi moderatora ovog krajnje uzburkanog pletiva možda najbliži Miri Vitousu. Svojstva koncerta svakako su, en gros, i znoj i forca i slina, što se osjeća na svakoj minuti izdanja u kojem su ekspresivni rafali na površinu iznijeli kakvu patinu pritajene melodioznosti izvođača. Ipak, album je primarno refleksivne boje.
Odakle, na kraju, pomisao da je na djelu svojevrsna analitička komuna – uspostavljena između mentora i njegovih gojenaca, kao genius loci na djelu, unutar jednog poslovično neželjenog spomenika kulture, na obroncima jednog mjestašca kojeg naseljavaju uglavnom vatrogasci? Počnimo od toga da je francuski saksofonist i sam filozof, koji će za sebe reći kako više voli čitati nego li vježbati. Ili da je koncert kojim je završio festival, bio solo-recital istog ovog saksofonista na crkvenim orguljama u obližnjoj Bistrici kraj Sutle. Vertikala kao etički stav time se uspostavlja kao popratna aparatura kod vrednovanja ovog i ovakvog konačnog djela. Međutim, ono što vidimo/čujemo sa snimke, prije je rizomatska sinusoida. Zum Woll! Ocjena: 8/10". Asana Ležečki (aka Vid Jeraj), Ravno Do Dna, 23.07.2017.

"(...) Il concerto del quintetto si tenne nell'ambito della cornice dei tre giorni di musica improvvisata, tavole rotondi e discussioni musicali tenute in quel paesino della Croazia; è qualcosa che vive essenzialmente sul contrasto tra sassofoni e batterie nel solco free jazz scavato tanto tempo dal New York Art Quartet e dal Coltrane dell'indispensabile Ascension; anche Brotzmann ne ha dato un contributo essenziale nel passato, ma la pratica dei rafforzamenti degli strumenti (doppio sax, doppia batteria) in contrapposizione, non mi sembra una strada molto battuta almeno nella recente free improvisation, il che rende interessante verificare fino a che punto si può spingere il livello della furia improvvisativa senza eccedere nel pericoloso gioco della muscolatura; l'esibizione rispetta la suddivisione tensione-rilassamento-tensione, in una performance valida e coraggiosa di questi tempi. L'unico limite di "Live Spomen Dom" è forse la volontà di dare un abito grezzo alla registrazione (sulla quale si dovrebbe indagare un pò di più), che a conti fatti, non riesce a smussare l'aria bombastica che inevitabilmente si avverte di fronte alla perdita delle proprietà singole degli strumenti, così da non restituire la perfetta collocazione dei suoni nella presa d'ascolto." Ettore Garzia, Percosi Musicali, 2016.

"(...) Un’altra grande lezione di jazz in libertà. A breve distanza da “Apnea” [SM3130] torniamo a scrivere di Stefano Giust e della sua Setola di maiale, e dobbiamo nuovamente farlo per recensire un altro ottimo disco di jazz in libertà. Pure le differenze fra “Apnea” e “Live Spomen Dom” sono palpabili. Innanzitutto in quel caso il collettivo era composto solo da strumentisti italiani mentre questo è un autentico gruppo paneuropeo che rappresenta il centro del continente da est a ovest (attraverso l’ungherese Miklós Szilveszter, il croato Boris Janje, l’austriaco Markus Krispel, il friulano Stefano Giust e il francese Jean-Luc Guionnet. In secondo luogo quella era una formazione scomposta mentre questa è prettamente geometrica, sul tipo di quella inaugurata da Ornette Coleman in “Free Jazz”, e nello specifico ricorda una crux decussata con al centro il contrabbasso di Janje, in alto le cuspidi formate dai sax alto di Guionnet e Krispel e alla base i tamburi di Szilveszter e Giust. Infine in “Live Spomen Dom” il suono è più d’insieme, come prodotto da un sol uomo, e soprattutto nel primo brano vengono evocati i collettivi più massicci dell’Ayler di “Bells” e del Brötzmann di “Balls” (scusate la licenza poetica). Il secondo brano si differenzia per suoni più intrecciati, che giocano a rincorrersi. Comunque ottimo, musicalmente, e anche un buon viatico per un continente in crisi d’identità." Pietro Brozzo, Sands-zine, 2016.

01 _ Untitled 29:43
02 _ Untitled 14:05

(C) + (P) 2016